اشعار صباغ زاده

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شکست سهمگینی خوردم از بی عرزه گیهایم
نشد در آسمان عشق ، ماهم را نگه دارم
__________________________________

______________________________________

میخانه دگر جای من بی سروپانیست

بگذار به پشت در میخانه بمسرم

_____________________________

خرم انروز کزین مرحله بربندم بار

وز سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم

________________________________

جز آه حرفی در خور گفتن ندارم
جز آه حرفی هست اما من ندارم
___________________________

____________________________________________

نفست می‌وزد و بوی بهار در گل پیرهنت پنهان است

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاشعار بهمن صباغ زادهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

قرار بود غمم را به عشق چاره کنی

نه این که این دل خون را هزار پاره کنی

روا نبود که من در میانه خاک شوم

کنار گود تو بنشینی و نظاره کنی

دلم کنار نمی‌آید این جدایی را

نمی‌شود به همین راحتی کناره کنی

قرار بود که حافظ به خنده باز شود

نه این که اشک بریزی و استخاره کنی

مباد خرمن مویت ز اشک خیس شود

مباد دامن شب را پُر از ستاره کنی

"رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند"

نشد که فال بگیری و زود پاره کنی

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

خورشيد، پشت ِدكمه‌ی پيراهن توست

شب، خوشه‌ای از گيسوان خرمن توست

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

نفَسَت می‌وزد و بوی بهار در گل پیرهنت پنهان است

در زمستان تن من، تن تو برف در چلّه‌ی تابستان است

لطف فروردین در آمدنت، سال نو لحظه‌ی خندیدن ِتوست

ساعت از این هیجان در آتش، عقربه عقرب ِسرگردان است

عشق تو ریشه دوانده در من، مثل یک بوته‌ی گُل در دل خاک

تن ِمن اما در آغوشت، خاکِ خشکی است که در گلدان است

رقصِ موهات بر آن صورت ِماه، ابر و بادی است وَرای تذهیب

خطّ ابروی تو در نستعلیق مایه‌ی حیرت خطاطان است

"هر کجا هستم باشم - با تو - آسمان، عشق، هوا مال من است"

بی تو این خانه مرا سلول است، بی تو این شهر مرا زندان است

حاجت راهنما نیست، که نیست هیچ کس راه بلدتر از من

"کعبه مقصود من ِبی دل نیست، مقصد من خود ترکستان است"

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

چقدر چشم کشیدم خطوط پیرهنت را

رسیده بود و نچیدم انار‌های تنت را

خدا چه معجزه‌ای کرد در بلوغ تو و من-

فقط نشستم و دیدم بزرگ‌تر شدنت را

چقدر دست مرا روی گونه‌هات کشاندی

چقدر ساده گرفتم حرارتِ بدنت را

چه عاشقانه نوشتی و عاشقانه نوشتی-

- زمانِ نامه نوشتن - نفس نفس زدنت را

- به شرم - بوسه فرستادی و گرفتمش از دور

در امتدادِ نفس‌هات، غنچه‌ی دهنت را

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

شده باز ابر باران‌زایِ تو امشب وبال من

و باران می‌چكد بر شيروانیِ خيال من  

گرفته رنگ چشمان تو حالِ آسمانم را

هوای شرجی شب‌های گيلان است حال من

شبيخون لبِ سرخ تو راه خواب را بسته

چه ظلمی می‌كند لب‌هات بر چشمان لال من!

نترس از اشك، با جرأت تكان دِه شانه‌هايت را‍!

تمام غصه‌ها جا می‌شود در دستمال من

بيا دار و ندارم را بگير و دل به من بسپار

تمام شعر‌هايم مال تو، اما تو مال من

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

با دست ِمهربان ِتو در باز می‌شود

شب با دو چشم مشکی‌ات آغاز می‌شود

چون کودکی که تازه زبان باز کرده است

لب باز می‌کنی و دلم باز می‌شود

ابراز عشق را به سخن احتیاج نیست

عشق است آنچه بی‌سخن ابراز می‌شود

شانه به زلف پُر شکنت چنگ می‌زند

آیینه نیز لب‌به‌لب آواز می‌شود

بالاتر از سیاهی چشم خودت که نیست

هر رنگْ سایه‌ای بزنی ناز می‌شود

پنهان نگاه می‌کنم و اشک‌های من

هر قطره سیل ِخانه‌برانداز می‌شود

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

ای که اخمت به دلم ریخت غم عالم را

خنده‌ات می‌بَرَد از سینه دو عالم غم را

برق لب‌های تو یادآور ِشاتوت و شراب

چشمه‌ی اشک ِتو بی‌قدر کند زمزم را

گاه از آن غنچه فقط زخم زبان می‌ریزی

گاه با بوسه شفابخش کنی مرهم را

بسته‌ای غنچه‌ی سرخی به شب گیسویت

کرده‌ای باز رها خرمن ابریشم را

"نرگست عربده‌جوی و لبت افسوس‌کنان"

با همین‌هاست که دیوانه کنی آدم را

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

اگر چه عاشق شعرم، اگر چه کم نسرودم

چه شعرها که برایت هنوز هم نسرودم

چه سوژه‌ها که خود آمد سر زبان، ننوشتم

چه واژه‌ها که خود آمد نوک قلم، نسرودم

شبی تو بودی و باران و قطره‌قطره غزل بود

پیاده، دوش به دوشت، قدم قدم نسرودم

برای این که تو را از صمیم ِدل بسرایم

به هر طرف زدم و هر دری زدم نسرودم

تو شاد ِشاد کنارم نشسته بودی و من باز

به غیر ِغصه نگفتم، به غیر ِغم نسرودم

تو رفته‌ای... من و افسوس و فال ِدانه‌ی تسیبح

سروده‌ام ... نسرودم ... سروده‌ام ... نسرودم ...

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تمام کرده خدا در لبت ملاحت را

دمیده ‌است درآن لب‌به‌لب لطافت را

شکرتر از شکری و گلاب‌تر ز گلاب

خودت بیا! که کند آب کار شریت را

پُرم ز عشقت و هر روز نیز عاشق‌تر

اضافه کرده‌ای اکنون به عشق، عادت را

سپید شانه‌ی تو صبح محشر است و باز

به شانه ریخته‌ای موبه‌مو قیامت را

هوای خانه غزل‌بیز و من غزل‌بازم

تو نیز کرده غزل‌ریز قدّ و قامت را

غزل هنوز هزاران غزل بغل دارد

اگر نگیری از این بی‌قرار فرصت را

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ